Ik ben jarig. Het is iets met een 3 en een 7. Een tijd dat verjaardagen exclusief voorbehouden waren aan onbezonnen vreugde heb ik niet echt gekend. Dat zal wel het geval geweest zijn toen ik een verjaardag had met enkel een 3. Toen het richting de 7 ging, was ik al bezig met welke klasgenootjes ik zou uitnodigen voor mijn verjaardagsfeest, wie met wie zou ruziemaken en hoe ik dat kon voorkomen.
Verjaren is doorgaans de tijd om me onder te dompelen in gevoelsherinneringen uit het verleden. Dat is een eufemisme: ik kan mezelf wikkelen in een deken van nostalgie. Dat deed ik als kind al: sferen terug oproepen door een specifiek lied te selecteren, geuren op te snuiven of tekstfragmenten te herlezen. Want vergis u niet, zelfs kleine kinderen kunnen hard vasthouden aan gevoelens of herinneringen uit het verleden.
Nostalgische buien beleef ik liefst alleen. Het intens voelen van nostalgie werkt beter in mijn eigen binnenwereld. De buitenwereld zit daar niet op te wachten. Het omgekeerde geldt ook: ik zit op zo’n momenten ook niet te wachten op de buitenwereld. Ik bekijk de filmfragmenten graag in de beslotenheid van mijn eigen geest.
De eerste keer de wei van Werchter betreden. Hoe overweldigend: de weidsheid, de sfeer en het gevoel deelgenoot te zijn van dit menselijk spektakel. We gaan vooraan staan bij het hoofdpodium. Tijdens een optreden vraag ik een vriend mij op te tillen zodat ik achter me kan kijken. De uitgelaten mensenzee geeft me kippenvel (combinatieleeftijd 1-7).
De Italiaanse professor kijkt me bedenkelijk aan en maakt een aantekening met potlood. Ik glimlach en leg in mijn beste Italiaans uit hoe geweldig ik haar lessen vond. Zij glimlacht en zegt dat ik dat moeilijk kan beoordelen aangezien ik behoorlijk wat lessen afwezig was. Dat kan ik moeilijk ontkennen. Ik schuif ongemakkelijk op mijn stoel, ontwijk oogcontact. Op een boekenplank achter haar zie ik het boek ‘the gifted adult’ van Marie-Elaine Jacobsen. Mijn enthousiasme triggert haar en we bespreken onze inzichten uit het boek. Ze mompelt verschillende keren: ‘è vero’. Haar potloodje krast weer op het papier, maar het klinkt meer niet nijdig of ontgoocheld. Ik haal opgelucht adem (combinatieleeftijd 2-1).
Maar ook al zwelg ik graag in gevoelsherinneringen, het komt niet voort uit het idee dat vroeger alles beter was. Het terugdenken aan de scènes volstaat, ik wil helemaal niet terug naar het verleden. Maar tegelijkertijd bezit ik niet het verlangen of het vermogen om enkel in het heden te leven.
Dringend tijd om een passend melancholisch wijntje te selecteren en het glas te heffen op mijn nieuwe cijfercombinatie.